Kadın

Kadın…

İnsanların anası.İnsanlığın, mayası.

Kadın, erkeğe insanca yaşamayı öğretmek için yaratılmış bir nimet.

Kadın, insanlığın ilk hocası.

Erkek, hep çocuk!

Kimi erkekler şımarık çocuk!

Kadın, ana.

Erkek, hâlâ iki beyni arasında varoluş çabasında.

Kadın, gözleriyle sevgi, elleriyle şefkat,

kollarıyla merhamet, diliyle iyi niyet

ve göğsüyle rızık dağıttı insanlığa.

Erkek, diliyle hakaret, kollarıyla şiddet, gözüyle hiddet

ve eliyle cinayet dağıttı dünyaya.

“Sev” denildi erkeğe

Kes diye anladı.

“Merhamet” denildi erkeğe

Zulmet diye anladı.

“Sevgi” denildi erkeğe

Sövgü diye anladı.

“Şefkat” denildi erkeğe

Katlet diye anladı.

En sonunda yalnız kaldı.

Oysa yalnızlık ona mapustan ağırdı.

Esti, yağdı…

Karladı, boranladı…

Dalgalandı, bulandı…

nihayet

Duruldu, duraldı…

Lakin gayri neye yarardı?

Attığı her tokatla

Sıktığı her kurşunla

Kestiği her bıçakla

Kadını değil; kendini tüketti.

Erkek her kadında kendini katletti..!

Erkek, erkekleştikçe yaşarım sanarken adamlığı unuttu.

Ve Kadınla yaşamayı bilmeyen erkek, tek başına hiç yaşayamazdı.

Kadın doğumdu,

Erkek ölüm

Kadın ömürdü

Erkek zulüm

Kadın cennetti

Erkek cinnet

Ve Neşet Baba desin son sözü:

“Kadın insandı Erkek insanoğlu…”