İşte Pozantı’mızı Onore Eden O Şiir

Pozantı’mızı onure eden o şiir:

MEMLEKETİMDEN İNSAN MANZARALARI

Trenler gidiyor Memetçik dolusu.

Memetçik, Memet, Memetçik, Memet.

Kitli vagonlarda yoktur merhamet

O devir Pozantı son istasyondu.

Gardıfren Kartallı Kazım soyundu.

Çömeldi güne karşı, bitlenedursun.

Dağ taş Memet dolu, dağ taş sevkiyat.

Gidenler aç susuz, dönenler sakat.

Ölüm Allah’ın emri, açlık olmasa fakat.

Aç insan kurt olup saldıramazsa

Açlık itten beter eder insanı elbet.

Memetçik, Memet Memetçik, Memet

Bölük emininde yoktur merhamet…

Pozantı bir dere içi, güneş yakıyor.

Gardıfren Kartallı Kâzım bakıyor:

Bir deri bir kemik Memet, düşmüş bıyıklar.

Memed’in ayağında yarım çarıklar.

Memet yüzükoyun yatmış sayıklar.

Memet beygir fışkısından arpa ayıklar.

Arpayı götürüp derede yıkar

Güneşte kurutup yiyecek Memet.

~Nazım Hikmet

(Köşe yazarımız Harun Yücel’e teşekkür ediyoruz)